Suicidal Love
I have a super close close friend. Her name is Katie. Lagi kaming magkasama. Laging gumagala everywhere. Parang kapatid na turing ko sa kanya. Lagi rin siyang nasa bahay namin. Sa loob ng 3 years na yon, hindi ako nagkagusto sa kanya, as in never. But I wasn’t expected nahuhulog na pala ako sa kanya. Pero dine-deny ko lang.
Days had passed. Mas lumalalim pa yung feeling ko for her. And na-confirm lang nung may binalita siya sa akin
“Joe, boyfriend ko nga pala” pinakilala niya sa akinGrabe selos ko non.
After that, umiiwas na ako sa kanya, sa kanila. And nahalata niya yon
“Uy bakit hindi mo na ako pinapansin ngayon, may problema ba?” she said one time nung nakasalubong ko siya sa mall, hinihintay niya boyfriend niya.
“Ah wala, busy lang talaga ako ngayon, lam mo na, Finals season” sabi ko pero deep inside sila ang dahilan. “Oo nga noh, sabagay. Good luck bessy” sabi niya sa akin.
“Thanks” I managed to made a smile kahit masakit. Lumipas ang mga araw. Iwas na iwas talaga ako sa kanila. Pero napapansin niya lagi pero iba lang nirarason ko. And dumating na nga yung kinakatakutan ko, siguro naumay na siya sa mga sa rason ko.
She confronted me.
“Bakit ba lagi mo akong iniisnob, bakit iniiwasan mo na ako lately? Ano problema mo ha?”
She said it with a serious face pero umiwas lang ako ng tingin, I didn’t answer.
“Hindi ka naman ganyan dati ah”
“Uy sumagot ka!” she shouted at me that time. Pero wala pa rin akong imik.
“Kita tayo bukas, sa may park. Wala akong gana makipagusap ngayon” I turned back and left her. The next day, I picked some white roses on my flower garden. Ibibigay ko sa kanya ito. I know medyo tanga pero ganito yung why kung paano ko sasabihin ang dahilan.
5pm. Dumating na ako sa park. I saw her sa bench, with a serious face, looking at far distance. Lumapit na ako sa kanya. And expected ko na magugulat siya.
“What is the meaning of this?” she said with a shocked face.
Wala akong sinagot, and I just moved a little bit closer to offer her my roses.
“No, I can’t accept that. MAY BOYFRIEND NA AKO JOE BAKIT NGAYON PA?!”, She said in a very loud voice.
“Masisisi mo ba ako?” I can’t help myself but I cried so hard that time.
She started to cry that time too.
“No, no. Hindi pwede. You have to un-love me. Hindi pwedeng ganito” she said.
“I can’t, mahirap mahirap. Di ko kaya” I said while nakayuko.
“No, sorry, pero hindi ako papayag na magkagusto sa akin yung bestfriend ko. Hindi pwede, hindi” she said while shaking her head too.
“Sorry, we can’t be friends anymore. Stay away from me starting right now” then tumakbo na lang siya paalis. Tulala na lang ako. Hindi makaalis. Hindi ko alam gagawin ko.
Stay away? Not friends anymore?
Ang tanga tanga mo Joe. Hinayaan mo mawala yung isa pinaka iingatan mong tao sa mundo. Lumapit ako sa bridge malapit sa park then tumayo sa gilid nito. I stared down at the clear river.
I lost her. My life is not worthy anymore. How stupid I am. I threw all the flowers on my hand. And let myself fell of the bridge.
Like how I fell in love on her
