Like We Used To
It all started when a single chat head popped out from the screen of my phone."Hi!" As usual started our daily conversation. Di ako pala chat pa naman. Di naman ako nerd pero never ko cinonsider na magkaroon ng special connection sa'yo. From then on, we exchange Good Mornings and Good nights, Eat well and ingat, Oy and Musta. Doon ko narealize na masaya at masarap pala sa pakiramdam na maging special ka to someone. Special, in a way na shinashare mo na lahat pati problema mo at mga kakulitan mo sa buhay. Di makukumpleto ang araw ko nang wala ang mga replies niya. Fights and misunderstandings were also experienced. Pataasan ng pride na minsan umaabot ng hours to day, 2 days to 3 days up to a week. Pero mayroon at mayroon din isa sainyo na igigive up ang pride just to say sorry, my fault. Tapos back to happy convo nanaaman.
After a month, di ka nalang biglang nagparamdam. Hinayaan lang kita. Malay ko ba kung anong trip mo sa buhay. Weeks came, di ko namalayan 2 months na pala since our last convo. Minsan napapaisip na lang ako, "Naiisip mo pa ba ako? Siguro may iba ka ng gusto. Yung di boring katulad ko.".Ayun, nakita ko nalang one day your photo posted online, you were so happy, happy with someone new. Laki nga ngiti mo doon tapos sabay lagay sa caption ng sweet quote with heart emojis.
Now, it has been already 2 years, I just want you to know, na kung kailangan mo ako nandito pa rin ako, naghihintay sayo.
